Insanların beklentilerini karşılayamıyorum. Yoruldum. Içinde bulunduğum yaşam, beni besleyen yaşam tarzından çok uzak. Çoğu zaman ayakta kalıp sorunları görmezden gelmeye çalışıyorum. Bu seneyi diğerlerinden çok da iyi geçirdim aslında. Ama daha fazla dayanamıyorum.
Yorgunluğuma ilaveten mutsuzum. Insanların taleplerini karşılayamıyorum. Ve insanlar, talepleri karşılanmadığında "Bir sorun mu var?" demek yerine "Nasıl olmaz!" demeyi seçiyor. Yorgunluklarımın üst üste binmesinin en önemli nedenlerinden biru de şu: içten bir şekilde "Nasılsın?" demiyor insanlar. Sorduklarında, samimiyetine inandıklarıma açılmaya çalışıyorum. Ezberden "Olsun, sıkma canını, geçer, az kaldı..." cümlelerinden başkasını duymuyorum.
Herkes çok yoğun, her şey çok hızlı...
Ben bu kadar yalnız kalmayı ne zaman öğrendim?
Sınıfta geçirdiğim saatlerde öğrencilerle iletişim kurmak dahi zor geliyor.
Canımın canı bunu normal bir süreç olarak görüyor. Onun da gücünü tükettim. Artık bana elini uzatamıyor.
Gitmem lazım... Artık gitmem lazım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder