Heeep böyle yapıyorum ben. Büyük konuşuyorum. Ufacık boyumla kendimden büyük cümlelerde kayboluyorum. Üstelik her defasında ben rahatça yiyeyim diye, devasa kelimeler ufalıp minicik bir lokmaya dönüşüyor. Sonra, "Aldım boyumun ölçüsünü daha da büyük konuşmam." diyorum.
Akabinde geliyor hayat beni sınav yapmaya. Karşıma en olmayacak şeyi çıkarıyor. Ben tabi her zamanki kocaman burnumla konuşuyorum: "Yok canım, hayatta olmaz!" diye. Sonra hooop yine nasıl olduğunu anlamadan temel gıdamı almış, karnımı doyurmuş oluyorum.
Murphy gelsin de şu yasalarının geçerliğini ne zaman yitireceğini bir konuşalım. Sahi var mı bilen kaç kereden sonra etkisiz elemana dönüşecek? Yok ben pes etmiyorum ya, bari o etse...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder